Hector Berlioz, 1803-1869 de Franse componist met een rijke fantasie, grootse idealen en een subliem talent voor orkestratie. Hij schreef muziek met een grote beeldende kracht. Hector Berlioz was de belichaming van romantische idealen die zelf geen instrumentalist was, maar als eerste het orkest tot zijn instrument wist te maken.
Hij zou in de voetstappen van zijn vader treden en arts worden. Zijn medische opleiding in Parijs werd een grote flop omdat Berlioz meer tijd bestede aan opera en theater bezoeken.
Bij gebrek aan een instrument (behalve de gitaar) verdiepte hij zich in harmonieleer. Hoewel Berlioz de begeerde Prix de Rome won bleef zijn muziek op de achtergrond ondanks steun van Paganini en Liszt.
De muziek journalistiek moest hem financieel staande houden. Zijn felle kritieken op zijn collega’s maakten hem bepaald niet geliefd.
Harriet Smithson[/caption]Hector bezocht alle voorstellingen van Shakespeare die hij maar kon zien. De hoofdrol speelster Harriet Smithson werd zijn grote liefde en inspireerde hem tot zijn Symphonie Fantastique. Vooral omdat zij hem aanvankelijk afwees werd zij tot een obsessie voor hem. Harriet Smithson wordt tot een idee fixe.
De Symphonie Fantastique vertolkt dan ook de gevoelens van een jonge romantische componist, wanhopige liefde. Opium brengt hem tot de afzonderlijke delen van de symphonie: vreemde dromen, een bal, Landschapstafereel, de mars naar het schavot en de heksensabbat.
Zijn rijke fantasie en grootse idealen dwongen hem het orkest anders te gaan bekijken. Zijn drang om dramatische en epische werken te schrijven hadden als gevolg dat de formele grenzen van het orkest verlegd moesten worden. massale bezettingen waren aan de orde.
Vooral in zijn requiem was het nodig om de luisteraar te doordringen van de dramatiek en koos voor een orkest bezetting van twaalf hoorns, zestien pauken en vier koperensembles, naast een uiterst grote koor bezetting.