Robert Schumann, 1810-1856 trok de luisteraar met zijn fijnzinnige muzikaliteit naar binnen, in zijn eigen fantasierijke wereld zonder zijn publiek te willen behagen. Hij blijft ongrijpbaar is origineel en niet vergelijkbaar met andere componisten uit de periode van de romantiek.
Al vroeg was hij geobsedeerd door literatuur en muziek en ontwikkelde hij zich als autodidact. Zijn ouders zetten hem aan tot een studierechten, maar Schumann stopte nadat hij Paganini hoorde spelen in Leipzig, zijn leven aan de muziek te wijden.
In eigen ogen voelde Schumann zich een mislukkeling vooral tegen het einde van zijn leven. Toch was hij een sleutelfiguur in de invloed van de eeuwse muziekwereld. Schumann was de eerste romanticus die diepgaand op de hoogte was van de literatuur en filosofie van zijn tijd.
Hij wilde alle kunstvormen in zijn muziekversie en daad zijn best om andere, componisten zoals Chopin, Brahms, Kirchner en Liszt – te ondersteunen.
Hij meldde zich aan bij Friedrich Wieck, trok bij hem in zijn woning en stopte met zijn studie rechten. Robert Schumann wilde concertpianist worden en beschadigde zijn hand toen hij een mechaniek gebruikte om zijn vingers verder te kunnen spreiden. Deze oefening heeft ertoe geleid dat hij niet meer kon spelen. Andere bronnen vermelden dat zijn hand beschadigd is tijdens een behandeling tegen syfilus. Schumann heeft zich uitgesloten nu te wijden aan het componeren. Gelijktijdig werd hij redacteur van het "Neue Zeitschrift für Musik" en maakt propaganda voor de jonge Chopin en Brahms.
Ondanks het leeftijdsverschil werd hij verliefd op Clara Wieck, de dochter van zijn piano leraar. Schumann moest zijn schoonvader voor de rechter slepen om met zijn dochter te kunnen trouwen.
Schumann werd zwaar depressief, in 1845 probeerde hij zelfmoord te plegen door in de Rijn te springen. Hij werd gered, maar stierf later in een inrichting.
Fragment van een interview van Markus Schwering met Uwe Hendrik Peters voor de Kölner Stad Anzeiger
Uwe Hendrik Peters (psychiater) publiceerde ter gelegenheid van het 200 geboortejaar van Robert Schumann 2 boeken die Robert Schumann's geestesziekte weerleggen.
Schumann was Alcoholist daarvan vinden we genoeg directe en indirecte aanwijzingen. Zijn depressieve crises van 1854 is na een precieze analyse van de symptomen vrijwel zeker een Delirium Tremens geweest. Een toestand die vier dagen aanhield, zijn artsen verklaarden hem geestesziek na een verkeerde diagnose.
Peters over de zelfmoordpoging van 27 februari 1854, die reden gaf Schumann naar een kliniek in Endenich te brengen.
Op de betreffende 27. februari vertrok Clara met haar kinderen uit de echtelijke woning om zich voor goed van Robert te bevrijden. De sprong in de Rijn is een legende, niemand is er bij geweest of heeft dit gezien. Toen het verhaal eenmaal de ronde deed, was de story onomkeerbaar. Schumann is op die betreffende dag wel opgewonden zijn huis in de Bilkerstrasse uitgelopen, nadat hij een gesprek opving tussen Clara en de arts die hem wilden laten opnemen in een psychiatrische kliniek.
Het hele verhaal stelt Clara in een ietwat negatief daglicht. Nadat Robert Schumann gedwongen zijn positie als Musikdirektor moest opgeven, was voor Clara de maat vol. Ook door de ongewenste zwangerschappen die haar hinderden tijdens haar pianisten carrière.
Schumann's alcoholisme kon ze niet openlijk toegeven omdat ze dan haar vader Friedrich Wieck in zijn gelijk zou moeten stellen. Haar vader had zich steeds tegen het huwelijk van Robert en Clara verzet vanwege het alcohol probleem. Clara zelf, stelde een ontwenning als voorwaarde om in te stemmen met het huwelijk. Uiteindelijk was er ook nog haar erotische relatie met de jonge Brahms, Schumann stoorde haar. Een opname in een psychiatrische kliniek gaven haar de vele voordelen om geruisloos haar levens en beroepsproblemen op te lossen.
Interview fragment van Markus Schwering met Uwe Hendrik Peters voor de Kölner Stad Anzeiger
Tussen 1830 en 1840 publiceerde hij zijn beste werken voor piano. Schumann hield van kleine vormen waarbij het hem lukte stemmingen op een unieke wijze uit te drukken. Hij worstelde vaak met langere delen. Alleen met zijn Fantasie op 17 lukte het hem volmaakte proporties te creëren.
Schumann had een bijzondere belangstelling voor poëzie en hij concentreerde zich op de liedkunst in navolging van Schubert. Binnen een jaar schreef hij negentien liedcycli. Waaronder de Eichendorf Lieder, Dichter Liebe en Frauen Liebe und Leben.
Vervolgens wijde hij zich aan de kamermuziek. De strijkkwartetten en werken voor piano en strijkers behoren tot het mooiste binnen dit genre.
Verder schreef Schumann vier grote hartstochtelijke symfonieën. Symfonie nr 3 die "Rheinische" is de meest bekende. De eerste symfonie heeft de bijnaam Frühlings Symphony.